Ik leef voor….
….de Egerländer Muziek
Bron: Twente UIT de kunst – De Twentsche courant Tubantia – donderdag 12 mei 2011
Hart & Ziel
Naam: Gerard Veringa
Bier, leut en hoempa, dat imago blijft hardnekkig aan Egerländer-muziek kleven. Gerard Veringa, klarinettist bij zowel de harmonie van het Goorse Apollo als bij Egerländerkapel De Reggestadmuzikanten, zet deze misvatting recht: “Natuurlijk, het is vrolijke en gezellige muziek, maar wat wij doen is veel meer dan zomaar wat voor de vuist wegblazen.”
“Technisch is het repertoire stukken minder eenvoudig dan het op het eerste gezicht lijkt, en de opvatting is enorm belangrijk”, aldus de klarinettist. “De manier waarop je de muziek interpreteert komt heel nauw. Niet elke noot komt precies op de tel, waardoor je een veel puntiger speelstijl krijgt dan in een harmonieorkest, en daar moet je wel feeling voor hebben.
Ik leef zelf voor de Egerländer muziek, en soms heb ik wel eens de neiging op avonden dat we met het harmonieorkest repeteren de noten veel te puntig aan te blazen”. Ook schijnen veel mensen te denken dat het om Tiroler muziek gaat volgens Gerard, in het dagelijks leven projectleider bij een ingenieursbureau. Niets is echter minder waar. De Tsjechische muzikant Ernst Mosch is de grondlegger van de muziek. Het programma van de Reggestadmuzikanten bestaat voor 80 procent uit Bömische muziek, en voor 20 procent uit Moravische. Eerstgenoemde is lieflijker en rustiger dan de Moravische muziek, met veel polka’s, walsen en marsen bestaat.
Op zijn negende begon Gerard bij de harmonie op trompet. Dat hij na niet al te lange tijd naar de klarinet switchte, was geen vrije keuze. “Tja, vroeger zei men gewoon, als er een tekort aan houtblazers en een teveel aan trompettisten was: Als ik jou was stopte ik met de jongeren. Het antwoord zou dan zijn dat ze zelf willen kiezen welk instrument ze bespelen, en dat ze anders wel naar een andere vereniging gaan. Of er helemaal mee stoppen om zich op een van de vele andere hobby’s die ze er op nahouden te storten. Er is veel veranderd in de loop der jaren. Vroeger was je als kind trots dat je in een uniform de straat mocht lopen met je instrument, tegenwoordig zeggen ze botweg: Je denkt toch niet dat ik in zo’n apiepakkie ga lopen? Ik ben er nu dankbaar voor dat mijn ouders me vroeger streng aanpakten als ik te weinig oefende. Aan de andere kant is het niveau toch enorm gestegen vergeleken met vroeger. Dat komt omdat je tegenwoordig vanaf het prolste begin al samenspeelt met anderen. Door te luisteren naar de anderen leer je heel veel. En de echte liefhebbers selecteren zichzelf. Met al die eisen en muziekschooldiploma’s ben je wel gedwongen veel te doen om mee te kunnen komen”.
